تقدیم به آسمان

به محمد جواد آسمان

  به بهانه ی سفرش به هند

فی امان الله را گفت و امانم را گرفت

آمدم لب وا کنم دستی دهانم را گرفت

زیر باران این خداحافظ ترین بدرود بود

با همین یک جمله ی کوتاه جانم را گرفت

ناگهان یک ایستگاه آوار شد روی سرم

درد از هر سو تمام استخوانم را گرفت

بعد از آن یک جرعه توفان ، در نگاه خیس من

گریه آمد فرصت رنگین کمانم را گرفت

روزگار لعنتی  ، این ساز ناهمساز ،  باز

دل به هر چیزی که خوش کردم ،  همانم را گرفت

بعد از این باید به موسیقیّ غربت گوش داد

آن الهه ی ناز تصنیف بنانم را گرفت

نیمه ی نصف جهان من کجارفتی بمان

بی تو اندوهی تمام اصفهانم راگرفت

اصفهان...این روزها دل تنگی ام را مویه کن

عاقبت هند جگر خوار آسمانم را گرفت