به عشق خراسانی ام

این تجلی گاه سلطان ازل ، این کوه نور

برده است از یادها الماس نادرشاه را

بازبان بی زبانی بشنو از نقّاره ها

"وال من والاه " را و "عاد من عا داه را"

ای خراسانی ترین خورشید روشن کن مرا

ما که می دانی نمی دانیم راه و چاه را

من زیارتنامه خواندم ،شعرهایم مانده است

وقت داری تا بخوانم چند دفتر آه را؟

بیت هایم خانه بردوشند مانند خودم

راستش دعبل شدن سخت است این درگاه را

رازپهلوی توماندن رانمی دانم ولی

آخرش می پرسم از شیخ بهایی راه را

می کِشی از هرطرف هر بی پناهی را به توس

بچه آهو کرده ای انگار خلق الله را

شعر من با دوستت دارم به پایان می رسد

کاش می دادی جواب این جمله ی کوتاه را

1389