هفت بند من است در بندت

از جدایی پُر است پیوندت
گریه دارد نظر به لبخندت
کُلُ مَن فیِ الوجود حیران اند
آفریده است تا خداوندت
این که راه گریز او بسته است
هفت بند من است در بندت
روز ما را سیاه خواهد کرد
گیسوان قصیده مانندت
آخر از داغ شهد لب هایت
رودکی مُرد در سمر (قندت)
این شکوه از کجاست با تو ، اگر
نسبتی نیست با دماوندت
تو بهار منی و فرقی نیست
بین اردیبهشت و اسفندت
شاعری گوشه گیر جا خوش کرد
گوشه ی خال بی همانندت
روز اول که شاعرم کردی
غزلم بوده آرزومندت
بیت ها پابرهنه آمده اند
تا بخوانی و تا بخوانندت
بر سر ما تو پادشاهی کن !
ما فقط بنده ایم و دربندت
حرف های مرا ندیده بگیر
نیست این شعر اگر خوشایندت
#عباس_شاه_زیدی
#خروش
#غزل_معاصر 

اسفند ۱۳۹۸

غزل

از تمامی ، گوشه ی نصف جهان افتاده ایم
ما بهاریم و در آغوش خزان افتاده ایم
روزگار قدردانان سخن افسانه شد
از بد قسمت در این دور و زمان افتاده ایم
خلق گاه از اصل می افتند  و گاه از اسب و ما
نه از این افتاده ایم و نه از آن افتاده ایم
زودتر از ما سبکباران معنی می رسند
از گرانی آخر این کاروان  افتاده ایم
سر کشیدند از سبک مغزی چرا ؟ روشن نشد
ما که بر سرها شبیه سایبان افتاده ایم
یا غنی گفتیم و مفتون " غنی" بودیم ، اگر
گوشه ی کشمیر عزلت بی نشان افتاده ایم
این که در من می دمد هر روز مضمون های ناب
روح خاقانی است ، دنبال همان افتاده ایم
تابِ ما را ابر " مُدّ ظلّهٌ العالی " نداشت
بسکه چون باران ز چشم آسمان افتاده ایم
عیب ما این است در چشمان خیلی ها ، چرا؟
چون سخن روی زبان دیگران افتاده ایم
حال ما را از پل خواجو بپرس این روزها
از نفس چون #زنده_رود اصفهان افتادیم
نیست دست ما "خروش" این بیقراری های ما
مثل موج از این کران تا آن کران افتاده ایم

#عباس_شاه_زیدی
#خروش_ اصفهانی