بسم ربّ الحیدر

تا قافیه با نام علی جور درآمد
از رگ رگ من مستی مستور در آمد
از مأذنه آوای  " اَنا العشق"  رسید و
از قافیه فریاد " هوالنّور " درآمد
در شام "فَلا هادیَ لَه " کعبه ترک خورد
از سینه ی دیوار حرم نوردر آمد
نزدیک شد و بوسه به دستان علی زد
خورشید که از فاصله ای دور درآمد
هستی پُرِمستی شد و چرخید به دورت
از دور ضریح تو که انگور درآمد

فرشته خانه ی اشک

فرشته خانه ی اشک است روضه ی چمنش

گلی که شبنم اشک خداست بر بدنش

گلی که شام غریبانش آسمان دِق کرد

گلی که عرش به هم ریخت  روز آمدنش

چه قلّه ای است که در تند باد نیزه و تیغ

غرور می چکد از لابلای هر سخنش

چه یوسفی است ؟ که باید جهان بیاویزد

به رشته رشته ی حبل المتین پیرهنش

نذر شهید بی سر محسن حججی

غریب رفته و حتی غریب می آید

کسی که از سر کوی حبیب می آید

دوا از اوست نه از ما ولی اگر عاشق

کمی به در بسازد طبیب می آید

نجیب زاده ی نصف جهان ! در این تصویر

چقدر پشت سرت نانجیب می آید

آی آی زنده رود

‍ غزلی که هفته ی قبل همین نزدیکی ها بامن گریست

یک روز درفرازی و یک روز درفرود
از دست تو کلافه شدم ، آی زنده رود.!
ای نبض جاری جریان ساز شعر من
غیر از تو مطلع غزلم را که می گشود؟
مثل سی و سه پل دل من هم گرفت از این
شب های بی ترانه  و شب های بی سرود

کعبه ی دور ازوطن

در چشم خدایی اش غمی محسوس است

شاهی که ز باز گشت خود مأیوس است

از سایه ی تا ک های این شهر بترس

ای " کعبه ی دور از وطن " این جا طوس است

عباس شاه زیدی✅ @yek_joreh_ghazal

سنگ صبور من

به امام موسی بن جعفر علیه السلام

پل را نگاه می کنم امشب دقیق تر

خورشید رفته است به خوابی عمیق تر

این جسم مانده بر پل بغداد یاد داد

از راه عشق نیست طریقی طریق تر

 تابوت ، رسم مردم عهد عتیق بود

شطح

شطحی از سال هایی که  با غزل هم خانه بودم
 
هر شب غزلے مے کشد از سینه ے من تیر 
خو کرده ام اے شعر به این بغض گلو گیر
یڪ بار مرا عشق به مهمانے خود برد 
یڪ عمر شدم بر سر این سفره نمڪ گیر 
دیدم غزلم از نفس عشق "غنے " شد
کشمیر به کشمیر به کشمیر به کشمیر 
فالے زدم از حافظ و بر چار طرف زد 
تکبیر به تکبیر به تکبیر به تکبیر 
بیدل چقدر داد به من مشق تحیر
تقریر به تقریر به تقریر به تقریر 
علامه شدم بسکه به دنبال تو گشتم 
تفسیر به تفسیر به تفسیر به تفسیر 
از بس که سر زلف تو دیوانه پسند است
زنجیر به زنجیر به زنجیر به زنجیر ....
هرروز به یڪ قاعده مجنون تو بودم 
روزے که جوان بودم و حالا که شدم پیر
تو سابقه در سابقه  لیلایی و آزاد 
ما سلسله در سلسله مجنون و به زنجیر
کو نقش نگینے که بر آن از تو نباشد 
تصویر به تصویر به تصویر به تصویر 
یڪ بار به خوابم شد و آن خواب مرا کُشت
تعبیر به تعبیر به تعبیر به تعبیر 
در خواب به من گفت که مے آیم و انداخت
تآخیر به تآخیر به تآخیر به تآخیر 
ایمان تو اے شیخ چه چوبے است که خوردیم 
تکفیر به تکفیر به تکفیر به تکفیر 
من دیده ام از دامن ایمان تو مے ریخت
تزویر به تزویر به تزویر به تزویر 
ذکر " بِڪ َ یا عشق " بگیرید و ببینید 
تآثیر به تآثیر به تآثیر به تآثیر 
یا مَن هوَ هو ،مَن هوَهو ،مَن هوَ هو،هو...
ازبرکت نامت چه " خروشے " است به شبگیر
نشمار و ببخشای که مانده است به دوشم
تقصیر به تقصیر به تقصیر به تقصیر 

#عباس_شاه_زیدے 

@yek_ioreh_ghazal

ماه لیلا

و اذا زلزلت  ، زمین  لرزید

والضُّحی  سوخت  ماء  و طین  لرزید

الف و لام و یا و سین  لرزید

بسکه زانوی شاه  دین لرزید

رفت با پای خود  به  قربانگاه

اَشبهُ  الناسَ بِرسولِ الله

دکلمه متن  شعری از عباس شاه زیدی  در این کلیپ

 

چارداغ

غزلی زخمی به پیشگاه حصرت ام البنین سلام الله علیها

باز کن چشمان از اندوه مالامال را

چار داغ تازه داری ، چارفصل سال را

پا به پای چار فصل داغ هایت مثل ابر

بارها خون گریه کردم ، منتهی الآمال را

شیشه در بغل

جهانم تأمل بر انگیز بود
جهانی پر از رنگ پائیز بود
من از کودکی هم ندارم به یاد
که بر قامتم رخت پرهیز بود
فشردم چو جان شیشه را در بغل
ولی محتسب آخرش تیز بود
به جز محتسب زاهد دین فروش
یکی تند بود و یکی تیز بود
برای حذر از تو ای عشق،  عقل
دلیلی که آورد ناچیز بود
یکی مولوی را به هم ریخت باز
گمان می کنم شمس تبریز بود
کسی که خودم شاعرش کرده ام
برای خودم مدعی نیز بود
تهی بود دستم ولی شکرِ عشق
که خورجینم از شعر سرریز بود
چهل سال اگر در غزل سوختم
تب اصفهان غزل خیز بود
به خود آمدم آخرِ این غزل
از ایمان من کفر لبریز بود

عباس شاه زیدی 

خروش اصفهانی