فرشته خانه ی اشک است روضه ی چمنش
گلی که شبنم اشک خداست بر بدنش
گلی که شام غریبانش آسمان دِق کرد
گلی که عرش به هم ریخت روز آمدنش
چه قلّه ای است که در تند باد نیزه و تیغ
غرور می چکد از لابلای هر سخنش
چه یوسفی است ؟ که باید جهان بیاویزد
به رشته رشته ی حبل المتین پیرهنش
غزلی که هفته ی قبل همین نزدیکی ها بامن گریست
به امام موسی بن جعفر علیه السلام
#عباس_شاه_زیدے
@yek_ioreh_ghazal
غزلی زخمی به پیشگاه حصرت ام البنین سلام الله علیها
جهانم تأمل بر انگیز بود
جهانی پر از رنگ پائیز بود
من از کودکی هم ندارم به یاد
که بر قامتم رخت پرهیز بود
فشردم چو جان شیشه را در بغل
ولی محتسب آخرش تیز بود
به جز محتسب زاهد دین فروش
یکی تند بود و یکی تیز بود
برای حذر از تو ای عشق، عقل
دلیلی که آورد ناچیز بود
یکی مولوی را به هم ریخت باز
گمان می کنم شمس تبریز بود
کسی که خودم شاعرش کرده ام
برای خودم مدعی نیز بود
تهی بود دستم ولی شکرِ عشق
که خورجینم از شعر سرریز بود
چهل سال اگر در غزل سوختم
تب اصفهان غزل خیز بود
به خود آمدم آخرِ این غزل
از ایمان من کفر لبریز بود
عباس شاه زیدی
خروش اصفهانی
تقدیم به زائران کوی بهشت.
