کاریکلماتورهای عباس شاه زیدی

1-امروز اولین روز از بقیه ی عمر من است

2- سال هاست هیچ عیدی مرا تحویل نمی گیرد

3-بالاخره خرجم دخلم راآورد

4-رمه های کلمات ، شاعر را می چرانند

غزلی نصفه نیمه

1

رُل بازی می کنید

شاعر هم که چه عرض کنم

مزّ ه اش بد نیست
این جا برای هیچ هم کف می زنند

2

غزلی نصفه نیمه

مادوهمسفربودیم ، جازدی میان راه

این چه وقت رفتم بود، لا اله الا الله

پا به پای هم بودیم ،یارهم ولی حالا

می گریزی از دستم مثل جن وبسم الله

شاه کلید بهشت

 

رفتند که برخون خدا پابگذارند

رفتندتورا یکّه وتنها بگذارند

آنها که نمردند زعشقت خودشان را

بگذار در این بیخبری جا بگذارند

از بدر واحد  آمده بودند به میدان

تا داغ تورا بردل مولا بگذارند

تعطیلم امشب

من داغ برجا مانده از یک ایلم امشب
اصلن سراغ من نیا تعطیلم امشب
تنهام بگذارو برو تنهای تنها
جامی بیاور تا کند تکمیلم امشب
آن قدر تاریکم که روشن شد برایم

به دستهایی که دریا راتشنه گذاشت

می رفت  به لذّت تماشا برسد
می خواست به پای بوس سقّابرسد
درحسرت لب های تو خشکیدفرات
بعد از تو خدا به داد دریا برسد
***
لبی خشکید و دریا شعله ورشد
شکست آیینه و آیینه ترشد
میون علقمه بی چشم و بی دست

چندرباعی

 

من باده ی عشقی ابدی می خواهم

یک ساغرناب سرمدی می خواهم

با این همه گل دلم گرفته است هنوز

ای باغ گل محمدی می خواهم

***

از درد سرم که سردرآورد غزل
هرمرتبه شور دیگر آورد غزل
گفتم بنویسم و نشد تا شب رفت
دیشب پدر مرا درآورد غزل

دست مرابرای همیشه...

 

دست مرا برای همیشه فشرد و رفت

چیزی زمن به غیر دلم را نبرد و رفت

آن بی وفا که دیر به دستم رسیده بود

وآن مبارک صبح...

 

 ‍  و آن مبارک صبح.....

    روز بیستم آذرماه 1384شمسی برای شرکت درجشنواره سراسری شعرمیلاد امام رضا علیه السلام  به شیرازدعوت شده بودم ، حوالی اذان صبح ازدروازه قرآن گذشته وارد شهر شدم سردرگم که اول صبح کجا بروم  گفتم فرصت خوبی است تادراین نیم روز سیاحتی درشهرشعرونارنج داشته باشم حرکت کردم ، ابتدا به زیارت احمدبن موسی علیه السلام رفتم شاهی با چراغهایی درملکوت..جایی که بخشی ازخاطرات  زیبای کودکی ام را پرکرده بود درست همین جا در محضرپدر... وحالاکه سالهای سال ازآنروزگارگذشته بود من روزگاری پیش ازاین کودکی ام را میهمان  این آستان متبرک بودم حالا کودکی ام را می دیدم که آن گوشه صحن مرا به نظاره نشسته بود وبه میانسالی ام می خندید  وهنور نقش ونگارهای برجسته پدرم    بر روی سنگهاوکتیبه ها ی اطراف حرم و صحن مطهرازخود  خودی نشان می دادند و من که به خویش می بالیدم انگار همین دیروز بودهرچند  امروزسی سال از آن روز ها گذشته است  درکنار آبی حوض صحن دهانم به غزلی معطّر شد در مدح شاه چراغ علیه السلام...

سرزمینم تا پراز آیینه های رازشد

بخشی از موسی بن جعفرقسمت شیراز شد

لحظه ای در بارش باران نارنج و بهار

چشم ها را بستم و دیدم غزل آعاز شد

بسکه این جا سبز قامت ها قیامت کرده اند

شهر ،  نامش همردیف سروهای ناز شد

عطر زهرا تا وزید از گیسوی شاه چراغ

کم کمک از "دشت ارژن "چشم نرگس باز شد

خاک پایش سرمه شد در چشم شهر و عالمی 

از سیه چشمان شیرازی طنین انداز شد

درجوارش شیخ سعدی بوستانی خلق کرد

از نگاهش شعر حافظ صاحب اعجاز شد

ماه و رویش علت آرایه ی تشبیه گشت

نقطه ی خالش دلیل صنعت ایجاز شد

کودکی های من و این صحن شعری خواندنی است

من زبان کودک شعرم همین جا باز شد

هرکسی قفل دلش را برضریحی بسته است

ما که این جا "یاعلی گفتیم و عشق آغزشد"

گریه می خندم دلیلش رانمی دانم ولی

هرچه در دل داشتم در این غزل ابراز شد

  تجدید خاطره کردم وگذشتم به سمت حافظیه حرکت کردم حافظیه یعنی قلب همه شیراز  یادم آمدازشعرپرویزخائفی شعری که چند سال قبل در همایش شعری در اصفهان از خود اوشنیده بودم وهمیشه به خاطر داشتم وبا خود می خواندم که ...

   شیراز دو قدم بیشتر نیست

   ازخانه تا خواب حافظیه..از حافظیه تا خانه...تا سماع...

   اما دراین دو قدم انگار..جغرافیای شهر جهان را با سایه ات قدم زده ای تنها

   انگار دیوان شعر خدا را درخود ورق زده ای یکجا...

   وارد حافظیه شدم وباخود زمزمه می کردم این دوبیت را که به حضرت حافظ پیش کش کرده بودم

 حافظ گشود دیده تنگ زمانه را                  

  بر جا نهاد این اثر جاودانه را

  بی شک زجشنواره تاریخ برده است                

  تندیس بهترین غزل عاشقانه را

 بر بلندای مزار آن بزرگ دیوان کوچکی از خواجه  که همیشه مونس تنهایی ام بود را گشودم بر تارک صفحه این بیت زمین گیرم کرد

صبحدم از عرش می آمد #خروشی  عقل گفت     

  قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می کنند

 بر دیوان وبر مزارش بوسه زدم وگذشتم 

 .. دریا..

امید وارومصمم ولی رها دریا              

  نشسته پشت سکوتی پراز صدا دریا

ورروی ساحل جز هیچ چیز دیگر نیست      

  نمی گذارد از خویش رد پا دریا

 میان این همه بی همزبانی وغربت            

 غریبه نیست نه با من نه با شما دریا

درست آبی چشم تورا تداعی کرد                

 ببین مرا زکجا برد تا کجا دریا

تمام وسعت خود را به پای من می ریخت         

چه مهربان چه صمیمی چه بی ریا دریا

برای ماه برای ستاره ها می گفت                 

  افق افق غم تنهایی مرا دریا

قسم به عشق که بی تو در این سفر تنها          

  تورا گریسته ام رود رود تا دریا

کتاب محنت من نیز مثل وسعت تو                

 نه ابتدایی دارد نه انتها دریا

دلم نمی آید اما چکار باید کرد                      

 زمان زمان خداحافظی است با دریا

از اتفاق به من هم خروش می گویند             

  عجب تناسب خوبی خروش با دریا

 

خواب ایوان

در صحن امام علیه السلام

به هم زدخواب ایوان راصدای بال کفترها

یکی شد درمیان صحن بانگ ساعت وپرها

سکوتی بودسنگین ناگهان گلدسته گلدسته